نامش علی بود و نام خانوادگی اش بنده خدا و چه زیبا در طریقت مولایش علی (ع)، بندگی خدا را در عمر کوتاه خود انجام داد و عاقبت فدایی راه و مکتب خون خدا حضرت اباعبدالله(ع) شد.

او که خود ذاکر امام حسین (ع) بود و بارها در شعرها و روضه ها، آرزوی قلبی اش – شهادت در راه خدا- را بر زبان می آورد، در 25 سالگی، این توفیق را یافت تا در سرایی ورای این دنیای فانی، با سیدالشهدا و یاران باوفایش محشور شود.

تنها ساعاتی بیشتر از آغاز سال 1342 نگذشته بود که نوزادی در شهرستان زاهد شهر ديده به جهان گشود که بعدها مایه افتخار خانواده، هم محلی ها و همشهری هایش شد.

دوران کودکي شهید علی بنده خدا، تحت تربيت و سرپرستي والديني مؤمن و متعهد سپري شد و او توانست به لطف الهی ، تحصيلات ابتدايي و راهنمايي را با موفقيت پشت سر گذارد.

بنده‌خدا پس از اتمام مقطع سوم متوسطه به لحاظ علاقه وافری که به فراگیری علوم و معارف اسلامي داشت، وارد حوزه علميه شد و به کسب علوم ديني پرداخت.

گذر تاریخ که سال های پرتلاطم انقلاب را فراروی ملت مسلمان ایران قرار داد، ارادتمندان اسلام ناب محمدی (ص) و مریدان «آقا سید روح الله »، سر از پا نشناخته، برای یاری دین خدا با امامشان همراه شدند و در این راستا، این طلبه شهید نیز از هیچ کوششی دریغ نکرد. به همین خاطر هم بود که در زمان اوج‌گيري انقلاب اسلامي به لحاظ فعاليت چشمگير در برنامه‌هاي سياسي و اجتماعي ضد رژيم، توسط عمال پهلوي دستگير و به مدت يک ماه در حبس به سر برد.

او که ذاکر اهل بيت(ع) بود و حضوري فعال در مراسم عزاداري حضرات معصومين(ع) داشت، تعلق خاطري عميق به امام خميني(ره) داشت.

از ویژگی های شخصیتی وی می توان گفت که حقیقتا عامل به آموزه های قرآن و فردي رئوف و مهربان بود و همواره از مستمندان و نيازمندان دستگيري مي‌نمود.

پس از پیروزی انقلاب نیز وقتی جنگ ناجوانمردانه صدام یزید بر ملت حسینی ما تحمیل شد،بی درنگ برای دفاع از آرمان‌هاي نظام اسلامي راهي جبهه‌هاي نور عليه ظلمت شد و با ابراز لياقت و شايستگي به عنوان مسئول گروهان و تبليغات انجام وظيفه کرد.

جاويد الاثر بنده خدا پس از هجده ماه حماسه آفريني و رزم بي امان،در سال 67 در عمليات جبهه جنوب بر اثر سانحه جان خويش را به سيد و سالار شهيدان جهان تقديم کرد و پيکر پاک و مطهرش نيز در گلزار شهداي فساء آرام گرفت.